மனித உரிமைகள் பேரவையில் இலங்கை வெளிவிவகார அமைச்சர் ஆற்றிய உரை!

2009 இல் போர் முடிவடைந்த பின்னர், ஜெனீவா மனித உரிமைகள் பேரவையின் மூலம், இலங்கையின் போர் மற்றும் ஏனைய மனித உரிமை மீறல்கள் குறித்த பல தீர்மானங்களை, முன்னைய அரசாங்கங்கள் உரிய முறையில் கையாளவில்லை என்று வெளியுறவு அமைச்சர் விஜித ஹேரத் குற்றம் சுமத்தியுள்ளார்.

கடந்த மாதம் நடைபெற்ற 60வது மனித உரிமைகள் பேரவை அமர்வு மற்றும் அதன் முடிவில் இலங்கைக்கு எதிராக நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானம் குறித்து இன்று நாடாளுமன்றத்தில் விசேட உரையாற்றுகையிலேயே இவ்வாறு தெரிவித்தார்.

முன்னைய எந்த அரசாங்கமும், தேசியப் பிரச்சினையை முறையாக நிர்வகிக்காமையே, ஜெனீவாவில் நடக்கும் இந்தச் செயல்பாட்டிற்கான அடிப்படைக் காரணமாகும் என்று விஜித ஹேரத் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

வாக்கெடுப்பில் தோல்வியடைவது உறுதி என்று தெரிந்திருந்தும், முன்னைய அரசாங்க உறுப்பினர்கள் பொதுமக்களின் வரிப்பணத்தை வீணடித்ததாகவும் வாக்கெடுப்பை கோருவது ஏற்கனவே சர்வதேசமயமாக்கப்பட்ட இந்தப் பிரச்சினையை உள்நாட்டுத் தளத்திற்குக் கொண்டு வந்து தீர்ப்பதற்கான வாய்ப்பை அடைத்து விடுமெனவும் தெரிவித்தார்.

நாடாளுமன்றத்தில் இன்று ஆற்றிய உரையின் முழுமையான விளக்கம் இங்கு தரப்பட்டுள்ளது. இலங்கை குறித்து மனித உரிமைகள் கவுன்சிலின் ஒரு தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது.

இது முதல் முறை அல்ல. 1980களில், 2009இல் போர் முடிவடைந்த பிறகும், தற்போதைய மனித உரிமைகள் பேரவை மற்றும் அதன் பழைய அமைப்பான மனித உரிமைகள் ஆணைக்குழு மூலம் இலங்கையின் போர் தொடர்பான மற்றும் பிற மனித உரிமை மீறல்கள் குறித்து பல தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டுள்ளன.

2009லிருந்து மட்டும் பார்த்தால், இலங்கை தொடர்பாக நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானங்களின் எண்ணிக்கை 11 ஆகும்.

அந்த வருடங்கள்:

2009, 2012, 2013, 2014, 2015, 2017, 2019, 2021, 2022, 2024 (இந்த முறை நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானம்).

இந்தத் தீர்மானங்களுக்காக அந்தந்த காலங்களில் இருந்த அரசாங்கங்கள் வெவ்வேறு கொள்கைகளைப் பின்பற்றியுள்ளன.

சில நேரங்களில் அரசாங்கங்கள் தீர்மானங்களுக்கு ஆதரவளித்து அவற்றில் பங்குதாரர்களாகவும் இருந்தன (2015, 2017, 2019). வேறு சந்தர்ப்பங்களில், அப்போதைய அரசாங்கங்கள் தீர்மானங்கள் குறித்து வாக்கெடுப்புக்குச் சென்றன (2012, 2013, 2014, 2021, 2022).

வேறு சில சமயங்களில், இலங்கை அரசாங்கமே இலங்கை தொடர்பாக தனது சொந்தத் தீர்மானத்தை முன்வைத்தது (2009).

மேலும், அப்போதைய அரசாங்கங்கள் வாக்கெடுப்புக்குச் செல்லாமல், தீர்மானத்தின் சில அத்தியாயங்களை மட்டும் எதிர்த்தன.

இந்த அனைத்துத் தீர்மானங்களிலிருந்தும் வெளிப்படும் இரண்டு பொதுவான விடயங்கள் உள்ளன.

1. தேசியப் பிரச்சினையை நிர்வகிக்காதது

முன்னைய எந்த அரசாங்கமும் தேசியப் பிரச்சினையை முறையாக நிர்வகிக்காததே ஜெனீவாவில் நடக்கும் இந்தச் செயல்பாட்டிற்கான அடிப்படைக் காரணமாகும்.

இந்தத் தீர்மானங்கள் 16 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக மனித உரிமைகள் கவுன்சிலில் நிறைவேற்றப்படுவதற்கான முக்கிய காரணம் இதுதான்.

போர்ச் சூழ்நிலைகளில் மனித உரிமைப் பிரச்சினைகள் எழும் என்பதை நாம் அறிவோம். ஆனால், பெரும்பாலான நாடுகள் தங்கள் உள்நாட்டு நிறுவனங்கள் மூலம் மனித உரிமைப் பிரச்சினைகளைக் கையாண்டு தீர்த்துக் கொள்கின்றன, மேலும் தேசிய நல்லிணக்கத்தை மேம்படுத்துகின்றன.

ஆனால், இலங்கையின் கடந்த கால அரசாங்கங்கள், மனித உரிமைப் பிரச்சினைகளை உள்நாட்டில் தீர்த்து, நல்லிணக்கத்தைக் கட்டியெழுப்புவதற்குப் பதிலாக, பிரிவினைவாத, இனவாத மற்றும் மதவாத அரசியலில் ஈடுபட்டு, நாட்டைப் பிளவுபடுத்தி, அனைத்து இனங்கள் மற்றும் மதங்களைச் சேர்ந்த மக்களின் உரிமைகளை மேலும் வரையறுத்து மற்றும் மீறுவதன் மூலம் இலங்கையை சர்வதேச ரீதியாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படாத நாடாக மாற்றின.

ஜெனீவா தீர்மானத்தின் பரிணாமத்தைப் பார்த்தால் இது தெளிவாகிறது.

2009இல் நிறைவேற்றப்பட்ட தீர்மானத்தின் முக்கிய கோரிக்கை, அப்போதைய ஜனாதிபதி ஐக்கிய நாடுகள் உயர் ஆணையாளரிடம் உறுதியளித்தபடி, அனைத்து சமூகங்களின் பிரச்சினைகளையும் தீர்க்கும் ஒரு நிலையான தேசியத் தீர்வை நடைமுறைப்படுத்துவதுதான். ஆனால் அது நடக்கவில்லை.

மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் அந்தச் செயல்முறை நடைபெறாததால், 2012இல் ஒரு சில நாடுகள் இணைந்து இலங்கை குறித்து மற்றொரு தீர்மானத்தை நிறைவேற்றின.

2012 தீர்மானத்தின் முக்கிய கோரிக்கை, அப்போதைய அரசாங்கத்தால் அமைக்கப்பட்ட கற்றுக்கொண்ட பாடங்கள் மற்றும் நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவின் (LLRC) பரிந்துரைகளை நடைமுறைப்படுத்துமாறு கேட்டுக் கொண்டது.

ஆனால் அந்தப் பரிந்துரைகளும் அரசாங்கத்தால் நடைமுறைப்படுத்தப்படவில்லை. இதனால், 2013இல் பேரவையில் மீண்டும் LLRC பரிந்துரைகளை நடைமுறைப்படுத்துமாறும், மேலும் உண்மை மற்றும் நல்லிணக்கத்திற்கான தேசிய ஆணைக்குழு மூலம் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்குமாறும் கோரி ஒரு தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது. இதுவும் நடக்கவில்லை.

தங்கள் சொந்த LLRC ஆணைக்குழுவின் பரிந்துரைகளை நடைமுறைப்படுத்தி தேசிய நல்லிணக்கத்தை மேம்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, அப்போதைய அரசாங்கங்கள் குறுகிய அரசியல் நோக்கங்களுக்காக இந்தத் தேசியப் பிரச்சினைகளையும் ஜெனிவா செயல்முறையையும் பயன்படுத்தின.

மக்கள் பிரச்சினைகளை அரசியல் பந்தாக மாற்றியதன் விளைவு என்னவென்றால், இலங்கைக்கு இருந்த சர்வதேச நம்பகத்தன்மை இழக்கப்பட்டது.

இதனால், இலங்கை தனது சொந்த தேசிய நிறுவனங்கள் மூலம் மனித உரிமைப் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க முடியாது என்ற கருத்து உருவானது.

இதன் காரணமாக, 2021க்குள், மனித உரிமைகள் உயர் ஆணையர் அலுவலகம் இலங்கையில் நடந்ததாகக் கூறப்படும் மீறல்கள் தொடர்பான சான்றுகளைச் சேகரிக்க ஒரு சிறப்புப் பிரிவை நிறுவியது.

போர் முடிந்த உடனேயே ஒரு தேசிய பொறிமுறை மூலம் எளிதாகத் தீர்க்கப்பட்டிருக்கக்கூடிய இந்த ஜெனீவாப் பிரச்சினை, குறுகிய அரசியல் நோக்கங்கள் மற்றும் தொலைநோக்குப் பார்வையற்ற தலைமை காரணமாக 2021க்குள் சர்வதேசமயமாக்கப்பட்டு முடிந்துவிட்டது.

அனுர குமார திசாநாயக்க ஜனாதிபதியாகவும், நமது அரசாங்கமும் நாட்டைப் பொறுப்பேற்றபோது (செப்டம்பர் 2024 மற்றும் ஒக்டோபர் 2024), இந்தச் சீரழிவு ஏற்கனவே நிகழ்ந்துவிட்டது.

நமது குறிக்கோள்:

வறுமையை ஒழித்தல், ஊழலை ஒழித்தல் மற்றும் ஒற்றுமையான நாட்டை உருவாக்குதல் ஆகியவற்றுக்கான ஆணையை நடைமுறைப்படுத்துவதன் மூலம், அனைத்து சமூகங்களையும் சேர்ந்த நமது மக்களின் உரிமைகளை உறுதிப்படுத்தி, சர்வதேசமயமாக்கப்பட்ட மனித உரிமைகள் செயல்முறையை எப்படியாவது தேசியத் தளத்திற்குக் கொண்டு வந்து, வலுவான மற்றும் சுதந்திரமான உள்நாட்டு நிறுவனங்கள் மூலம் பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதே நமது குறிக்கோள் ஆகும்.

அதற்கான பல முக்கியமான நடவடிக்கைகளை நாங்கள் ஏற்கனவே எடுத்துள்ளோம்.

2. வாக்கெடுப்பில் வெற்றி பெறுவதற்கான சவால்

மனித உரிமைகள் பேரவை அமைப்பு மற்றும் கலவையின்படி இலங்கை போன்ற ஒரு நாடு வாக்கெடுப்பில் வெற்றி பெறுவதில் உள்ள சவால் இரண்டாவது விடயமாகும்.

ஐ.நா. பொதுச் சபையில் ஒவ்வொரு இறையாண்மை கொண்ட நாட்டிற்கும் ஒரு வாக்கு உள்ளது, ஆனால் ஜெனீவாவில் உள்ள மனித உரிமைகள் பேரவையில் அப்படியில்லை.

193 ஐ.நா. உறுப்பு நாடுகளில், இந்த பேரவையில் ஒரே நேரத்தில் 47 நாடுகள் மட்டுமே 3 வருட காலத்திற்கு உறுப்பினர்களாக இருக்க முடியும். இந்த உறுப்புரிமையும் பிராந்திய அடிப்படையில் வழங்கப்படுகிறது.

ஐரோப்பா போன்ற சில பிராந்தியக் குழுக்கள் பொதுவாக ஒரே நிலைப்பாட்டில் இருப்பதால், மனித உரிமைகள் பேரவையில் முன்வைக்கப்படும் ஒரு தீர்மானம் தோற்கடிக்கப்படுவது மிகவும் அரிது.

இலங்கையைப் பொறுத்தவரை, நமது நாடு தொடர்பான ஒரு தீர்மானம் ஒரு முறை மட்டுமே வெற்றி பெற்றுள்ளது.

அது 2009இல் நமது அரசாங்கத்தால் முன்வைக்கப்பட்ட தீர்மானம். அதன்பிறகு, இலங்கை தொடர்பான அனைத்துத் தீர்மானங்களும் வாக்கெடுப்புக்குச் சென்றபோது, அரசாங்கத்தின் நிலைப்பாடு தோல்வியடைந்தது.

மேலும், இலங்கை அரசாங்கத்திற்கு ஆதரவாகக் கிடைத்த சிறிய வாக்குகளின் எண்ணிக்கையும் குறைந்துவிட்டது, மேலும் நிலைப்பாடு எடுக்காத நாடுகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துள்ளது.

2012இல் 47 வாக்குகளில் 15 வாக்குகளே கிடைத்தன (24-15-8).

2013இல் 13 வாக்குகள் (25-13-8).

2014இல் 12 வாக்குகள் (23-12-12).

2021இல் 11 வாக்குகள் (22-11-14).

2022இல் 7 வாக்குகள் (20-20-7).

வியக்கத்தக்க விஷயம் என்னவென்றால், அப்போதைய அரசாங்கங்கள் தோல்வியடையப் போகிறோம் என்று தெரிந்திருந்தும், இந்த வாக்கெடுப்புப் பிரசாரங்களுக்காக மில்லியன் கணக்கான பொதுப் பணத்தைச் செலவிட்டன.

அமைச்சர்கள், நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் மற்றும் அதிகாரிகள் மனித உரிமைகள் பேரவையில் உறுப்பினர்களாக உள்ள நாடுகளுக்குப் பயணம் செய்தனர், மேலும் அந்த வாக்குகளைப் பெற அந்த நாடுகளுக்குப் பல வழிகளில் உதவினர்.

ஜெனீவாவில் அமர்வு நடந்த நாட்களில், பெரிய அமைச்சர்கள் மற்றும் அதிகாரிகள் குழுக்கள் பல நாட்கள் சுவிட்சர்லாந்தில் தங்கி நேரத்தையும் பொதுப் பணத்தையும் செலவிட்டன.

வாக்கெடுப்பில் தோல்வியடைவது உறுதி என்று தெரிந்திருந்தும், இவை அனைத்தையும் அவர்கள் செய்ததற்குக் காரணம், ஊடக விளம்பரங்கள் மூலம் நாட்டு மக்களைத் தவறாக வழிநடத்துவது மட்டுமே.

இதிலும் பெரிய சிக்கல் என்னவென்றால், வாக்கெடுப்பு கோருவதன் மூலம் மோதல் போக்கைக் கையாள்வது, ஏற்கனவே சர்வதேசமயமாக்கப்பட்ட இந்தப் பிரச்சினையை உள்நாட்டுத் தளத்திற்குக் கொண்டு வந்து தீர்ப்பதற்கான வாய்ப்பை அடைத்துவிடுகிறது.

60வது மனித உரிமைகள் பேரவை அமர்வு (தற்போதைய அரசாங்கம்)

இந்த ஆண்டு மார்ச் மாதம் நடைபெற்ற மனித உரிமைகள் பேரவை அமர்வில், ஒக்டோபர் 2024இல் நமது அரசாங்கம் அமைக்கப்பட்ட பிறகு நான் உரையாற்றினேன்.

அனைத்து இலங்கையர்களின் பொருளாதார மற்றும் அரசியல் உரிமைகளைப் பாதுகாத்து, இனவாத மற்றும் மதவாத அரசியலை நிராகரித்து, தேசிய ஒற்றுமை மற்றும் நல்லிணக்கத்தைக் கட்டியெழுப்ப நமது சொந்த தேசியப் பொறிமுறைகள் மூலம் எடுக்கப்படும் நடவடிக்கைகள் குறித்து பேரவையிலுள்ள நாடுகளுக்கு நான் தெரிவித்தேன்.

இதற்குப் பிறகு, இந்த ஆண்டு ஜூன் மாதம் மனித உரிமைகள் உயர் ஆணையர் வோல்கர் டர்க் இலங்கைக்கு விஜயம் செய்தார்.

ஐக்கிய நாடுகள் மனித உரிமைகள் உயர் ஆணையர் ஒருவர் 9 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இலங்கைக்கு வந்ததோடு, அரசாங்கம் பொறுப்பேற்று ஒரு வருடம் ஆவதற்கு முன்பே அரசாங்கத்தின் அழைப்பின் பேரில் அவர் இலங்கைக்கு வந்தார்.

இந்த விஜயத்தின்போது, அவர் ஜனாதிபதி மற்றும் அரசாங்க அதிகாரிகள், மதத் தலைவர்கள், பொதுமக்கள், சிவில் சமூகம் மற்றும் அரசியல் கட்சிகள் உள்ளிட்ட பல சமூகப் பிரிவுகளுடன் வெளிப்படையாகப் பேச்சுவார்த்தை நடத்தினார். இலங்கையின் உண்மையான நிலையை அவர் நேரில் கண்டார்.

இந்த விஜயத்திற்குப் பிறகு, உயர் ஆணையர் இலங்கை குறித்து மிகவும் நேர்மறையான கருத்துக்களைத் தெரிவித்தார்.

இலங்கையின் சமூகத்தில் உள்ள முற்போக்கான மாற்றத்திற்கான போக்கு, பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதில் இலங்கை அரசாங்கத்தின் உண்மையான வெளிப்படைத்தன்மை மற்றும் உள்நாட்டுச் செயல்முறைகள் மூலம் பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதற்கான இலங்கையின் ஆரம்ப முயற்சிகளை அவர் பாராட்டினார்.

கடந்த செப்டம்பர் மாதம் உயர் ஆணையாளர், பேரவையின் 60வது அமர்வுக்குச் சமர்ப்பித்த அறிக்கையிலும் இந்தக் நேர்மறையான கருத்துக்களை அவர் வெளிப்படுத்தியிருந்தார்.

வலுவான உள்நாட்டுப் பொறிமுறைகள் மூலம் மனித உரிமைப் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க இந்த வரலாற்று வாய்ப்பைப் பயன்படுத்துமாறு அவர் இலங்கையிடம் கேட்டுக் கொண்டார்.

சர்வதேசமயமாக்கப்பட்ட பிரச்சினை மற்றும் புதிய அணுகுமுறை

தேசியப் பிரச்சினைகளும் மக்களின் மனித உரிமைகளும் பல ஆண்டுகளாக அரசியல் ஆதாயங்களுக்காகப் பயன்படுத்தப்பட்டதன் விளைவாக, 2021க்குள் ஜெனீவா தீர்மானம் சர்வதேசமயமாக்கப்பட்டுவிட்டது.

2021இல் நிறைவேற்றப்பட்ட 46/1 தீர்மானம் மூலம், இலங்கையில் நடந்ததாகக் கூறப்படும் மீறல்கள் தொடர்பான சான்றுகளைச் சேகரிக்க, உயர் ஆணையர் அலுவலகத்தில் “Sri Lanka Accountability Project” என்ற ஒரு பிரிவு நிறுவப்பட்டது.

உள்நாட்டுப் பொறிமுறையற்ற இதுபோன்ற அமைப்புகளை இலங்கை ஏற்றுக்கொள்ளாது என்று நான் (வெளிவிவகார அமைச்சராக) மற்றும் எமது ஜெனீவா நிரந்தரப் பிரதிநிதி இருவரும் மார்ச் மற்றும் செப்டம்பர் மாதங்களில் பேரவையில் மிகத் தெளிவாகப் பிரகடனம் செய்தோம்.

சர்வதேசப் பொறிமுறைகளை நிராகரிக்கும் அதே வேளையில், எங்கள் முயற்சி என்னவென்றால், அரசியல்மயமாக்கப்பட்டதால் சர்வதேசமயமாக்கப்பட்ட இந்தச் சிக்கல்களை நமது சொந்த நாட்டின் சுதந்திரமான செயல்முறைகள் மற்றும் நிறுவனங்கள் மூலம் தீர்க்க அனைவரின் ஆதரவையும் பெறுவதே ஆகும்.

இது ஒரு வருடம் போன்ற குறுகிய காலத்தில் முடிவடையும் பணி அல்ல, ஆனால் அதற்கான அடித்தளத்தை நாங்கள் அமைத்து வருகிறோம். இந்த முயற்சிக்கு மனித உரிமைகள் பேரவையும் அங்கீகாரம் வழங்கியுள்ளது.

மனித உரிமைகளுக்கு முக்கியமான சட்ட அமலாக்க நிறுவனங்கள் மற்றும் நமது நீதித்துறை அமைப்பை நாங்கள் பலப்படுத்தி, சுதந்திரமாக்கி வருகிறோம்.

காணாமல் போனவர்கள் பற்றிய அலுவலகம், இழப்பீட்டுக்கான அலுவலகம், தேசிய ஒற்றுமை மற்றும் நல்லிணக்கத்திற்கான அலுவலகம் ஆகியவற்றை பலப்படுத்தி சுதந்திரமாக்கி வருகிறோம்.

போர் முடிந்து 16 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் நடைமுறையில் உள்ள பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தை (PTA) இரத்துச் செய்து, சர்வதேச ரீதியாக அங்கீகரிக்கப்பட்ட உடன்படிக்கைகளுக்கு இணங்க மனித உரிமைகளைப் பாதுகாக்கும் பயங்கரவாதத்தை ஒடுக்கும் சட்டத்தை விரைவில் கொண்டு வர உள்ளோம்.

நிகழ்நிலை காப்புச் சட்டத்திற்கு மனித உரிமைகளைப் பாதுகாக்கும் திருத்தங்களைக் கொண்டு வர எதிர்பார்க்கிறோம்.

உண்மை மற்றும் நல்லிணக்கத்திற்கான ஆணைக்குழுவை அமைக்குமாறு மக்கள் விடுதலை முன்னணி (JVP) போரின் முடிவில் வலியுறுத்தியது.

அந்தக் காலத்திலேயே இந்த தேசிய ஆணைக்குழு அமைக்கப்பட்டு அதன் பரிந்துரைகள் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டிருந்தால், இன்று ஜெனீவா தீர்மானமோ அல்லது இந்த விவாதமோ இருந்திருக்காது.

எனவே, விரைவில் உண்மை மற்றும் நல்லிணக்கத்திற்கான சட்டத்தை இந்தப் பாராளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றி, அந்தக் ஆணைக்குழுவின் பணிகளைத் தொடங்க நாங்கள் எதிர்பார்க்கிறோம்.

மேலும், சுதந்திரமான பொது வழக்கறிஞர் அலுவலகத்தை அமைக்கவும் அரசாங்கம் எதிர்பார்க்கிறது. இந்த முற்போக்கான நடவடிக்கைகளை நாங்கள் ஜெனீவாவிற்குக் காட்டுவதற்காக எடுக்கவில்லை. பல ஆண்டுகளாக அரசு அடக்குமுறைக்கும் மனித உரிமை மீறல்களுக்கும் ஆளான ஒரு அரசியல் இயக்கமாக, மனித உரிமைகள் மீதுள்ள உண்மையான அர்ப்பணிப்பு மற்றும் அனைத்து சமூகங்களைச் சேர்ந்த பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கான உண்மையான அனுதாபம் காரணமாகவே இந்த நடவடிக்கைகளை எடுக்கிறோம்.

இந்த நடவடிக்கைகளை நாங்கள் போரை முடித்த இராணுவ அதிகாரிகளை அல்லது வேறு எந்த சமூகத்தையும் இலக்கு வைக்க எடுக்கவில்லை என்பதையும் தெளிவாகக் கூற விரும்புகிறேன்.

2024 ஒக்டோபர் 6 தீர்மானம்

கடந்த ஒக்டோபர் 6ஆம் திகதி இலங்கை தொடர்பான தீர்மானம் மனித உரிமைகள் பேரவையில் வாக்கெடுப்பு இல்லாமல் நிறைவேற்றப்பட்டதாக சில ஊடகங்கள் செய்தி வெளியிட்டன.

முன்பு நான் தெளிவுபடுத்தியபடி, மனித உரிமைகள் கவுன்சிலில் வாக்கெடுப்பைக் கோருவது பயனற்ற செயல்.

வாக்கெடுப்பில் தோல்வியடைவது தெரிந்திருந்தும், பொதுப் பணத்தையும் காலத்தையும் வீணடித்து, கடந்த அரசாங்கங்கள் செய்த பயனற்ற, பொதுமக்களுக்கு எதிரான காட்சிப்படுத்தலில் ஈடுபடுவது நமது அரசாங்கத்தின் கொள்கை அல்ல.

ஒக்டோபர் 6ஆம் திகதி இந்தத் தீர்மானம் முன்வைக்கப்பட்டபோது, நமது நிரந்தரப் பிரதிநிதி இலங்கையின் நிலைப்பாட்டைத் தெளிவாகத் தெரிவித்தார்.

இந்த ஆண்டு ஒக்டோபர் 6 ஆம் திகதி முன்வைக்கப்பட்ட தீர்மானத்தில், இதற்கு முன்னர் இலங்கை தொடர்பாக முன்வைக்கப்பட்ட தீர்மானங்களுடன் ஒப்பிடுகையில் பல நேர்மறையான அம்சங்கள் இருந்தன.

இலங்கையில் ஏற்பட்ட ஜனநாயக மாற்றம், பொருளாதார நெருக்கடியைத் தீர்க்க எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கைகள், ஊழலை ஒழித்தல், மனித உரிமைகளைப் பாதுகாத்தல் மற்றும் நல்லிணக்கத்திற்கான தேசிய வேலைத்திட்டம் ஆகியவற்றை அது பாராட்டியுள்ளது.

அதே நேரத்தில், இந்தத் தீர்மானம் 2021 தீர்மானத்தின் நீட்சியாக இருப்பதால், அதன் கடைசி அத்தியாயம் Sri Lanka Accountability Project-ன் பணியைத் தொடர ஒப்புதல் அளித்துள்ளது. உள்நாட்டு நிறுவனங்கள் மூலம் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க இதில் வாய்ப்பு அளிக்கப்பட்டுள்ளது.

நான் முன்பு குறிப்பிட்டது போல, இந்த பொறுப்புக்கூறல் திட்டம் (Accountability Project) உள்நாட்டுப் பொறிமுறையற்றது என்பதால், நமது அரசாங்கம் அதை நிராகரிக்கிறது.

இது பிளவுகளைத் தீவிரமாக்கும் மற்றும் அரசாங்கம் தொடங்கியுள்ள வேலைத்திட்டங்களைத் தடங்கலடையச் செய்யும் என்பதை நாங்கள் சுட்டிக் காட்டினோம்.

அரசாங்கம் தொடங்கியுள்ள உள்நாட்டு வேலைத்திட்டம் மற்றும் மனித உரிமைகள் பேரவை நாடுகளில் அதற்கான நம்பகத்தன்மை அதிகரித்து வருவதன் அடிப்படையில், 2021இல் நிறுவப்பட்ட இந்த Accountability Project-ஐ முடிவுக்குக் கொண்டு வந்து நமது பிரச்சினைகளை நாமே தீர்க்கக்கூடிய ஒரு சூழ்நிலையை விரைவில் உருவாக்க முடியும் என்று நாங்கள் உறுதியாக நம்புகிறோம்.

இந்தத் தீர்மானத்தை முன்வைத்த நாடுகளின் குழுவின் சார்பில் கருத்துத் தெரிவித்த ஐக்கிய இராச்சியம், அரசாங்கம் அடைந்துள்ள பாரிய முன்னேற்றத்தைப் பாராட்டியதன் மூலம் இது தெளிவாகிறது.

அந்தக் குழுவைத் தவிர, உலகின் பல்வேறு பிராந்தியங்களைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் சீனா, பங்களாதேஷ், மாலைதீவுகள், கியூபா, ஜப்பான், தென் கொரியா, ஐரோப்பிய ஒன்றியம், எத்தியோப்பியா, கோஸ்டாரிகா உள்ளிட்ட பல கவுன்சில் உறுப்பு நாடுகள் இலங்கையின் மனித உரிமை முன்னேற்றத்தைப் பாராட்டி அறிக்கைகளை வெளியிட்டன.

செப்டம்பர் 8ஆம் திகதி இலங்கை தொடர்பாக நடைபெற்ற விவாதத்தில், சுமார் 43 நாடுகள் கருத்துத் தெரிவித்தன, மேலும் அவை அனைத்தும் உள்நாட்டுச் செயல்முறைகள் மூலம் அரசாங்கம் எடுத்துள்ள நடவடிக்கைகளைப் பாராட்டியுள்ளன.

முடிவுரை

நமது மக்களின் மனித உரிமைகளைப் பாதுகாப்பது இந்த சபை விவாதிக்க வேண்டிய ஒன்றல்ல. அந்த உரிமைகளைப் பாதுகாப்பது பொதுமக்கள் பிரதிநிதிகளாகிய நமது தலையாய கடமையும் பொறுப்பும் ஆகும்.

அனைத்து இலங்கையர்களும் ஒற்றுமையுடன் சுதந்திரமாக வாழும் அமைதியான மற்றும் செழிப்பான நாட்டைப் பற்றிய ஒரு கனவு நமக்கு இருக்கிறது.

அனைத்து பங்குதாரர்கள் மற்றும் சர்வதேச சமூகம் ஆகியோருடன் ஆக்கபூர்வமாகச் செயல்படுவதன் மூலம் நமது எதிர்கால சந்ததியினருக்காக இந்தக் கனவை நனவாக்குவதற்கான பயணத்தில் நாங்கள் உறுதியாக இருக்கிறோம்.

இந்த தேசிய முயற்சிக்கு ஆதரவளிப்பது நம் அனைவரின் பொறுப்பு என்பதை நினைவூட்டி எனது உரையை முடிக்கிறேன்.